رادیو پارس – دادستانی تهران طی دستور غیرقانونی در آخرین لحظات مانع آزادی کامران ایازی، زندانی سیاسی زندان رجایی شهر شد.
به گزارش خبرگزاری هرانا، ارگان خبری مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران، روز اول تیرماه در حالی که خانواده آقای ایازی در مقابل زندان منتظر آزادی وی بودند، پس از استعلام اجرای احکام زندان رجایی شهر، دادستانی تهران طی اقدامی غیر قانونی با لغو تخفیف اعمال شده در پرونده ایشان، از آزادی ممانعت کرده و تاریخ آزادی وی را دی ماه اعلام می کنند، این در حالی است که بنابر تخفیف حکمی که در سال ۹۲ به وی تعلق گرفته بود (به میزان یک دوم حبس) و مطابق نظر کتبی اجرای احکام، تاریخ آزادی این زندانی ۲۲ دی ماه ۱۳۹۱ قید شده بود و قاعدتا باید پس از طی تشریفات اداری آزاد می شد.
علاوه بر آن اخیرا ماده ۱۳۴ قانون جدید مجازات اسلامی نیز در مورد پرونده آقای ایازی اعمال شده و در نتیجه تنها مجازات اشد (۵ سال) برای ایشان تایید شد.
دکتر کامران ایازى دندانپزشک، در سوم بهمن ماه سال ١٣٨٩ به دلیل فعالیت در فضاى مجازى بازداشت و پس از ٨ روز بازجویى توأم با ضرب و شتم در بازداشتگاه اداره کل اطلاعات شیراز به بند ٢٠٩ زندان اوین منتقل و به مدت سه ماه نیز در تهران تحت بازجویى قرار گرفت و سپس به بند ٣۵٠ زندان اوین منتقل شد. در تاریخ ٢٧ خرداد سال ١٣٩٠ شعبه ٢۶ دادگاه انقلاب تهران دکتر ایازى را به ٩ سال حبس تعزیرى محکوم کرد، این حکم مدتى بعد از سوى شعبه ۵۴ تجدید نظر به ریاست قاضى موحد عینا تایید شد.
در پى تهاجم نیروهاى امنیتى به بند ٣۵٠ زندان اوین در ٢٨ فروردین سال ١٣٩٣ موسوم به پنجشنبه سیاه، مجددا پرونده جدیدى علیه آقاى ایازى گشوده شد و به دنبال آن وى در سوم تیرماه سال ١٣٩٣ به زندان رجایى شهر کرج تبعید شد، آقای ایازی در این پرونده به نود روز حبس مجدد محکوم شد ولی حتی با احساب حبس جدید نیز قانونا باید تیرماه سال گذشته آزاد می شد.
ممانعت از آزادی آقای ایازى در حالی انجام می شود که وی از بدو بازداشت در سال ١٣٨٩ تاکنون از مرخصى محروم بوده است، این زندانی سیاسی داراى دو فرزند است و خانواده وى نیز در شیراز ساکن هستند، از این رو همسر و سه فرزندش طى پنج سال گذشته ناچار بوده اند براى دیدار با وى از شیراز به تهران سفر کنند. اقدام غیرقانونى دادستانى در لغو حکم دادگاه صالحه و ابلاغیه دایره اجراى احکام در آستانه اجراى آیین دادرسى کیفرى جدید، بار دیگر ادعاها مبنى بر عدم پایبندى مقامات قضایى به قوانین جارى را تایید مى کند.
