به گزارش کمپین دفاع از زندانیان سیاسی و مدنی به نقل از تارنمای کانون مدافعان حقوق بشر، نرگس محمدی، نایب رییس کانون مدافعان حقوق بشر که در زندان اوین به‌سر می‌برد، تندیس منشور کوروش را به نشان جایزه تلاشگر حقوق بشر به بهاره هدایت که او نیز در زندان اوین به‌سر می‌برد، اهدا کرد.
تندیس منشور کوروش که توسط نسیم باقری، آتنا دائمی و نرگس محمدی – هم بندی‌های بهاره هدایت -، بر روی چوب معرق‌کاری شده بود، در مراسم روز جهانی حقوق بشر در بند زنان زندان اوین، به بهاره هدایت اهدا شد.
کانون مدافعان حقوق بشر از سال ۱۳۸۶ هجری شمسی، هر سال از میان تلاشگران حقوق بشر، یک نفر را به‌عنوان برنده جایزه «تلاشگر حقوق بشر» معرفی می‌کند. این جایزه در روز جهانی حقوق بشر- ۱۰ دسامبر- اهداء می‌شود.
بهاره هدایت پس از دریافت این تندیس، با تشکر از کانون مدافعان حقوق بشر، زنان و مردان ایران را محق‌تر از خود برای دریافت این جایزه دانست.
کانون مدافعان حقوق بشر با انتشار بیانیه‌ای، به بیان چرایی اهدای جایزه «تلاشگر حقوق بشر» سال ۱۳۹۴ به بهاره هدایت پرداخته است.
در بیانیه کانون مدافعان حقوق بشر در خصوص جایزه «تلاشگر حقوق بشر» سال ۱۳۹۴ آمده است: «بهاره هدایت، متولد سال ۱۳۶۰، در سال ۱۳۸۰ وارد دانشگاه امور اقتصادی در تهران شد. او و امین احمدیان- یکی از فعالان جنبش دانشجویی-، در دهه هشتاد وارد انجمن‌های اسلامی و فعالیت‌های دانشجویی شدند که این حضور، به آشنایی و ازدواج این دو فعال دانشجویی منجر شد.
کارت عروسی بهاره و امین برای تاریخ ۲۳ تیرماه ۱۳۸۷ بود اما صبح روز عروسی، بهاره به‌جای سالن آرایشگاه و عروسی، به سلول انفرادی بند ۲۰۹ زندان اوین رفت؛ بازداشتی که سومین بازداشت او بود.
اولین بازداشت بهاره هدایت، ۲۲ خرداد ماه سال ۱۳۸۵ و در تجمع فعالان زنان در میدان ۷ تیر تهران بود که به‌موجب آن، به دو سال حبس تعلیقی محکوم شد. دومین بازداشت او ۱۸ تیر ماه سال ۱۳۸۶ و در پی تحصن دانشجویان در اعتراض به بازداشت فعالان دانشجویی در مقابل دانشگاه پلی‌تکنیک بود. چهارمین بازداشت بهاره هدایت، هنگام تحویل سال ۱۳۸۸ در مقابل زندان اوین و در همراهی با خانواده‌های زندانیان سیاسی- عقیدتی بود. پنجمین بازداشت او ۹ دی ماه ۱۳۸۸ بود که به موجب این بازداشت، بهاره به هفت سال و نیم زندان محکوم شد.
از سوی دیگر بهاره هدایت، در حالی که در زندان به‌سر می‌برد، پس از انتشار بیانیه‌ای که به امضای او و مجید توکلی رسیده بود، به شش ماه حبس دیگر محکوم شد.
درحالی‌که حکم آزادی بهاره هدایت، پس از اعمال ماده ۱۳۴ در تاریخ بیست و یکم مرداد ماه ۱۳۹۴ به زندان اوین ابلاغ و آزادی او طبق این حکم لازم‌الاجرا شده بود، آزادی بهاره هدایت بدون ارائه دلیل قانونی صورت نگرفت.
در تاریخ ۲۹ مرداد ماه ۱۳۹۴ و پس از گذشت چند روز از نگهداری غیر قانونی بهاره هدایت در زندان اوین، حکم دو سال حبس تعلیقی سال ۱۳۸۵ او را به اجرا گذاشته و مانع آزادی‌اش شدند؛ این درحالی است که تا این تاریخ، چنین حکمی در پرونده او مطرح نشده بود.
بهاره هدایت همچنین علاوه بر عضویت در شورای مرکزی دفتر تحکیم وحدت و عضویت در انجمن اسلامی دانشکده امور اقتصادی، در کمیسیون زنان ادوار تحکیم نیز فعال بود و از همین‌رو در فعالیت‌های زنان برای احقاق حقوق خود نیز فعالیت می‌کرد.
از سوی دیگر او با خانواده‌های زندانیان سیاسی- عقیدتی همراهی و از حقوق تحصیل و فعالیت‌های صنفی- سیاسی دانشجویان حمایت کرده است. همچنین بهاره هدایت در جریان اعتراض‌های مردم ایران پس از برگزاری انتخابات سال ۸۸، با فعالیت‌های پی‌گیر و مستمر خود و با مصاحبه‌ها و حضور در محافل اعتراضی، نه تنها صدای رسای جنبش دانشجویی بلکه صدای مردم معترض به نتایج انتخابات نیز شد. او اکنون بیش از ۶ سال است که در زندان به‌سر می‌برد.
به این ترتیب کانون مدافعان حقوق بشر به پاس فعالیت‌های مستمر و تأثیرگذار بهاره هدایت در جنبش دانشجویی ایران و فعالیت‌های او در حوزه حقوق زنان، چه در سطح دانشجویان و چه در سطح فعالیت زنان ایران و حضور فعال در ارائه گزارش‌های دانشجویی در حوزه حقوق بشر در نشست‌های کانون مدافعان حقوق بشر، حضور در نشست‌های همگرایی زنان و تحمل شش سال حبس و تداوم آن تا دو سال دیگر که به طور غیرقانونی اعمال شده است، همچنین به پاس رفتارها وعملکردهای مسالمت‌آمیز و مداراگرایانه‌اش، جایزه تلاشگر حقوق بشر سال ۱۳۹۴ را تقدیم این زن شجاع و فعال مدنی می‌کند.»
بر همین اساس، هم‌بندی‌های بهاره هدایت در مراسمی که به‌مناسبت روز جهانی حقوق بشر در بند زنان زندان اوین برگزار کرده بودند، با اهدای تندیسی نمادین از منشور کوروش که توسط نیسم باقری، آتنا دائمی و نرگس محمدی بر روی چوب معرق‌کاری شده بود، از این فعال دانشجویی و فعال حقوق زنان تجلیل کردند.
در ابتدای مراسم روز جهانی حقوق بشر، فریبا کمال آبادی- مدرس فلسفه- در سخنانی با تبریک اهدای جایزه «تلاشگر حقوق بشر» کانون مدافعان حقوق بشر به بهاره هدایت، به سال‌ها مبارزات خستگی‌ناپذیر بشر در استیفای حقوق زنان، اقلیت‌ها و محرومان، اشاره و در این خصوص سؤال‌هایی را مطرح کرد. او پرسید: «آیا تعریف موجود از مفهوم حقوق بشر و اساساً تعریفمان از بشر کامل و رسا است؟»، «آیا استیفای حقوق انسانی مساله‌ای صرفاً اجتماعی، سیاسی و حقوقی است و از طریق اقداماتی در حوزه‌های مذکور، حاصل خواهد شد یا مستلزم استحاله و دگرگونی عمیق و اساسی در بنیاد تمدن بشری است؟» و «برای استقرار عدالت و اعطای کل ذی حق حقیر ما نیازمند اتخاذ چه نگرش‌ها و بکارگیری چه روش‌هایی هستیم؟»
نسیم زرگران، زندانی عقیدتی دیگری بود که سخنان خود را با عنوان رهایی چیست، آغاز کرد و در ادامه پرسید: «آیا آنکه به‌دلیل اعتقاداتش در زندان به‌سر می‌برد، اسیر است یا آنکه به‌خاطر اعتقادات خودش، دیگران را به زندان می‌اندازد؟»
مهوش ثابتی، مدرس علوم تربیتی نیز با ابراز امیدواری نسبت به اینکه همه ملت‌ها و دولت‌ها نه فقط اعلامیه جهانی حقوق بشر را بپذیرند بلکه به اجرای مفاد آن نیز ملزم و متعهد باشند، گفت که این فرآیند، مستلزم درکی عمیق، باوری قلبی، تعهدی استوار و نیز تمرین و ممارستی همه جانبه و مستدام است.
پس از خانم ثابتی، فاطمه (آتنا) دائمی، مدافع حقوق بشر در سخنانی با اشاره به تلاش‌های افرادی که به گفته او برای آزادی، بهای سنگینی پرداخته‌اند، بهاره هدایت را یکی از این افراد معرفی کرد. او گفت که زندان بهاره هدایت، موجب رشد آگاهی و شناخت و ارائه مبارزه برای آزادی در میان نسل‌شان شده است.
شکوفه آذر ماسوله، فعال اجتماعی، زندانی دیگری بود که شعر و دل نوشته‌ای را با عنوان «به تو می‌اندیشم، به تو ای بانوی مهر و عاطفه» قرائت کرد.
مریم اکبری منفرد، زندانی سیاسی نیز در سخنانی با بیان اینکه حمایت از حقوق بشر، از وظایف اصلی هر انسان آزاده‌ای است، گفت که از تمامی افراد عدالت خواه، فارغ از هر حزب و گروه و مذهب، انتظار می‌رود که برای احقاق حقوق بشر تلاش کنند.
نرگس محمدی، نائب رییس کانون مدافعان حقوق بشر نیز در سخنانی گفت: «روز جهانی حقوق بشر در سراسر جهان، در اجتماعات باشکوه و در سالن‌های مجلل و با حضور مسئولان و مقام‌ها برگزار می‌شود اما ما امروز در بند زندان اوین و در میان دیوارهای بلند و سرد زندان و در اجتماع زنان زندانی سیاسی وعقیدتی و در حصار زندانبانان این روز را گرامی می‌داریم.
او گفت: «سال گذشته برای اهدای جایزه سالانه تلاشگر حقوق بشر به عالم برجسته، مولوی عبدالحمید به زاهدان رفتم و چه زیبا است که امروز برای تقدیم این جایزه به بانوی شجاع و جوان، بهاره هدایت به زندان اوین پای گذاشته‌ام.
خانم محمدی در ادامه با اشاره به مشاهداتش از آن چیزی که «سودای عشق و مهر بی‌نظیر بهاره هدایت به همسرش» می‌نامید، پرسید که بهاره هدایت تاوان چه چیزی را می‌پردازد؟
این مدافع حقوق بشر در ادامه با بیان اینکه در بند زنان، مادران دور از فرزندی زندانی هستند که فراق فرزندان چون پاره آتشی بر دامانشان نشسته است، پرسید که این مادران به کدامین گناه به بند کشیده شده‌اند؟ او همچنین پرسید: «دختران جوان این سرزمین به کدام دلیل با احکام سنگین در حبس نشسته‌اند؟»
خانم محمدی در بخش دیگری از سخنان خود گفت: «درمیان ما حتی یک نفر تروریست یا مرتکب عملیات خرابکارانه وجود ندارد اما همه محکوم به احکام سنگین هستیم.»
او با بیان اینکه در بند زنان زندان اوین، ۲۳ زن زندانی در مجموع، متحمل بیش از۲۱۵ سال حبس هستند، گفت: «گویی این زنان در اخذ محکومیت‌های سنگین، گوی سبقت از مردان هم تراز در اتهامات مطروحه خود را ربوده‌اند.» خانم محمدی در ادامه این میزان محکومیت را اعمال آشکار تبعیض علیه زن دانست و گفت: «هرگاه جنبش زنان در پی برابری حقوق در تحصیل، شغل، حقوق خانواده و مدنی برآمده است، هزار و یک دلیل شنیده‌اند که زنان به دلایل زیست شناختی و فیزیولوژیکی هم تراز مردان نمی‌توانند باشند و ضعیف‌تراز مردان هستند، اما قضات محترم و مأموران امنیتی در برخورد با زنان، نه تنها زنان را هم پای مردان بلکه در پاره‌ای موارد، بالاتر از آنان فرض می‌کنند که در صدور احکام سنگین، نحوه نگهداری و شرایط حبس، این امر کاملاً مشهود است و البته بهاره هدایت یکی از آن زنان است.»
نرگس محمدی در پایان سخنان خود گفت: «باید آموخت که راه صلح و حقوق بشر، نه در یک شب بلکه در طول زمان پیموده خواهد شد ولی این به آن معنا نیست که باید نشست و نظاره کرد. تحقق حقوق بشر با خواست مردم هر سرزمین، نهادینه و ممکن خواهد شد و لازمه آن، اشاعه آگاهی در میان مردم است. آگاهی لازم است اما کافی نیست. باید در کنار آگاهی، حرکت و رفتار جمعی را در نهادهای مردمی به کار بست تا در فرایند این پروسه زمان‌بر، ضمانت اجرای حقوق بشر را نیز حاصل کرد.»
او افزود: «رویکرد تضمینی حقوق بشر در جوامعی چون جامعه ما پای گرفتن نهادهای مدنی است که در کنار تضمین نظارتی جهانی، کاربردی مؤثر و حتی برتر خواهد یافت. از این منظر، اصرار بر حفظ نهادهای موجود و مطالبه جدی از دولت برای اتخاذ چنین رویکردی، نگاهی استراژیک است.»
