به نام خداوند صاحب علم
مسئولین محترم دولت جمهوری اسلامی ایران؛
صرفا بعنوان یک شهروند ایرانی حق خود می دانم که چند سوال مطرح کنم که ذهن بسیاری را، خصوصا در بین آن دسته از مردم که سابقا از شما حمایت کردند، به خود مشغول کرده است:
اگر می گویید زندانی سیاسی و عقیدتی نداریم پس چرا با وعده آزاد کردن زندانیان سیاسی رای جمع کردید!؟
با وعده حل مشکلات و برطرف کردن نارضایتی موجود، مردم را پای صندوق های رای می آورید و سپس در مجامع بین المللی می گویید مردم اگر ناراضی بودند پای صندوق ها نمی آمدند!
دولت جمهوری اسلامی ایران!
محرومیت و مظلومیت انسان ها، ملاحظات و جنگ و جدل های سیاسی را برنمی تابد…
در شرایطی که اکثر زیربناهای اقتصادی آسیب دیده و فرهنگ کسب و کار سالم و پویایی جامعه به انحطاط نزدیک شده است، چگونه می خواهید با چند قرارداد و تعاملات ظاهری، کشور را آباد کنید؟ مردم ما حق دارند از وضعیت واقعی اقتصاد آگاه شوند پس چرا ”امید” و دلخوشی های کاذب ایجاد می کنید!؟
”اوج یاس و ناامیدی در سایه امید و آرزو جلوه می کند!” ، پس به روحیه انسان ها ضربه نزنید.
بدون شک دموکراسی در بعد اجتماعی و مدنی آن نسبت به دموکراسی سیاسی ارجح است. پس اولویت ها را جابجا نکنید.
متاسفانه استفاده ابزاری از احساسات و ارزش های مردم و ایجاد ”سراب” توسط سران طیف هایی خاص سابقه ای دراز دارد. مردم ما ساده لوح نیستند! آزادی سبز و بنفش نمی شود. آزادی در ترکیب رنگ ها و عقاید و همزیستی بین تفکرات مختلف، معنا پیدا می کند. ریاکاری و فریب پایدار نیست. پس نه آزادی را رنگ آمیزی کنید و نه مردم را، که با رویه فعلی ممکن است مورد لعن و نفرین تاریخ ایران و جهان قرار بگیرید!
پی نوشت:
۱. نیز ممکن و محتمل است که این سوالات و انتقادات صرفا بخاطر کم اطلاعی یا عدم آشنایی با شیوه عملکرد مسئولین و سران طیف های مدنظر، ایجاد شده باشد.
۲. امید دارم که نخواهند طبق رویه معمول با تخریب های رسانه ای هماهنگ و یا تشکیل پرونده ای جدید پاسخ بدهند.
سعید حسین زاده موحد ۱۳۹۵/۵/۲۴
