برای لمس فاصله طبقاتی و درک میزان نابرابری در برخورداری از رفاه در کشور، لزوما نباید راهی مناطق دور افتاده و اصطلاحا زیر پونز نقشه ایران شد. به فاصله فقط ۱۰ کیلومتر از تهران پر زرق و برق، روستاهایی را می توان یافت که مردمانش در نهایت فقر و تنگدستی، پر مشقت ترین شغل ها را در بدترین شرایط آب و هوایی برای بدست آوردن کمترین دستمزد بخور و نمیر، به جان می خرند. گزارش تصویری از کارگران فصلی کوره های آجرپزی روستای قاسم آباد تهرانچی وخانواده‌هایشان را در ادامه مشاهده نمایید.
به گزارش خبرگزاری هرانا به نقل از مهر، کارگاه های آجر پزی روستای قاسم آباد تهرانچی، مملو از خانواده هایی است که سابقا در شهرستان خواف به کشت و زرع مشغول بودند اما خشکسالی امانشان را بریده و سرانجام ناگزیر از ترک خانه و کاشانه و مهاجرت به حاشیه تهران شده اند. مردان، زنان و کودکان، کار در کارگاه های آجر پزی را از ساعت ۳ نیمه شب آغاز و هر روز سه شیفت کار می کنند در حالی که از زمانی کوتاه برای استراحت برخوردارند. در کارگاه های آجرپزی هر خانواده به صورت هفتگی مبلغ ناچیزی را برای خورد و خوراک دریافت می کند و خانواده ها در اتاق هایی کوچک اقامت دارند، از بیمه هم خبری نیست. شمار مهاجران افغانستانی نیز در این کارگاه ها قابل توجه است. آجرپزی در عین حال دائمی نیست و یک شغل فصلی است که فقط در ۶ ماهه نخست سال تنورش گرم است. ساکنان روستای قاسم آباد با آغاز پاییز و فصل سرما دوباره راهی خانه و کاشانه شان در خواف می شوند تا نیمه دوم سال را سپری کنند با این امید که چک های مدت دار دستمزدهایشان نقد شود. همه رنج های این مردمان سختکوش و مقاوم حاصل خشت های کج اقتصاد است که بنای کشاورزی ایران را سست و آسیب پذیر کرده.
در ادامه گزارش تصویری را مشاهده نمائید:
