گفتگو با جناب حامد نادری از قربانيان فاجعه سال 88 کهريزک

گفتگو با جناب جواد صنم راد در مورد رندی حافظ

برای دانلود فال صوتی روی فلش کليک کنيد.

نوشته :خانم گلرخ ابراهیمی ایرایی

به انتخابات نزدیک می شویم و آنچه که بیش از هر چیز مهم است افزایش “آگاهی عمومی” ست.
به بطن جامعه که می رویم مخصوصا در شهرستانها و روستاها عموم مردم فعالین سیاسی تحول خواه را با عنوان اصلاح طلبان می شناسند.
در فضای تک قطبی فعلی که احزاب و گروه ها و اندیشه ها به عناوین مختلف از فعالیت منع شده اند و هر گونه راه حضور و فعالیتی بر کلیه ی احزاب بسته شده چنین تصوری شاید بی جهت نباشد.
جغرافیای گسترده ی ایران با اقوام گوناگون و ادیان و مذاهب و اندیشه های مختلف پتانسیل حضور احزابی با باورها و گرایشات گوناگون در اداره ی کشور را دارد.
اما سالهاست که هر گونه راه فعالیت بر تشکل ها بسته شده و تنها دو جریان که از یک جنس اما با یار گیری هایی متفاوت از هم بوده اند در عرصه ی رقابت حاضر می شوند و به جهت انحصاری بودن رسانه ها و عدم کفایت آگاهی مخاطبین، بازی های رقابتی بین این دو جریان (که بی شباهت به رقابت دربی دو تیم بزرگ تهرانی نیست که در دوره ای بنا بر مصلحتی این بر دیگری پیشی می گرفت و در برهه ای آن بر دیگری پیروز میشد) همچنان ادامه دارد.
و این بازی تکرار سالهاست که ما خستگان از جامعه ای سیاست زده را به ریسمان جبر خود به پیش می کشد و گاهی نیز به تمجید از کرنش های مکرر مان شبی را پوئن می گیریم و تا سحرگاه در میادین شهر به پایکوبی یعنی همان فعل حرام می پردازیم و چون سحر شود دوباره هاج و واج مانیم بر آرزوها و خواسته ها و وعده هایی که میرود تا بپوسد و لاشه اش را چهار سال دگر دور بی اندازیم و مجدد برویم سراغ وعده هایی که اینبار شاید متفاوت است!
آن چیزی که امروز نیاز داریم پیش از “وعده هایی پوشالین” و پیش از “سازندگی” و “گفتمان” و “تدبیر” همانا “آگاهی” ست.
و این مهم جز با مطالعه تاریخ معاصر و شناخت افرادی که انتخاب می کنیم و دانستن پیشینه شان ممکن نمی باشد.
اینکه بدانیم از کجا آمده اند و در برهه های حساس و تاریخی در چه پست و مقامی بوده اند و چه می کردند، لازمه ی حضور مان است.
بسیاری از کسانی که با عنوان اپوزسیون به ما شناسانده شده اند در حساس ترین برهه های تاریخی در کلیدی ترین پست ها بوده اند و بیشترین تاثیرگذاری را در شکل گرفتن تاریخی که از آن گریزی شان نیست داشته اند و حالا بدون تبری جویی از دوران تاثیرگذاری شان در ورق خوردن تلخ ترین صفحات تاریخ سرزمین مان، سعی در چرخشی استراتژیک دارند و اگر حافظه ی تاریخی مان همراهی نکند مبتلا به تکرار تاریخ خواهیم شد.
مرور وعده های کاندیدای شرکت کننده در انتخابات بعضا ما را به جایی می رساند که شاهدیم وعده هایشان در تاریخ منجمد شده است و دلیل ش این است که خواه نا خواه یا وعده ها دروغین و عوام فریبانه بوده است و یا وعده دهندگان ناتوان از عملی کردن وعده هایشان بوده اند، که اگر هر کدام درست است چیزی از بی کفایتی فرد مذکور و تیم همراه کم نمی کند.
افزایش آگاهی عمومی چیزی نیست که یک شبه اتفاق بی افتد و خاص شب انتخابات نیست و به آنانی که تشنه ی دانستن نیستند هم به هیچ طریقی نمی توان آگاهی بیشتری از آنچه که دارند داد. اما ایجاد فضایی که در آن جامعه به سمتی برود که به جای پذیرفتن هر آنچه به خوردش داده میشود، “چراجویی” کند، خواه نا خواه به سمت شرایط بهتر سوق مان میدهد.
مرور شرایط رو به رشد فرهنگی در افغانستان که در میان انفجار و ارتجاع راه خود را باز می کند نوید رسیدن فردای بهتر را برای خاورمیانه ای میدهد که بسیاری نومید از وقوع آنند.
آنچه که امروز افغانستان طالبان زده می گذراند یک گام جلوتر از ما ست.
تنها یک نمونه ی مرور شرایط زنان افغان کفایت میکند تا جایگاه افغانستان را به عنوان کشوری رو به رشد بپذیریم.
زنان افغان با پوششی اختیاری در رسانه های ملی این کشور ایفای نقش می کنند و در خیابان ها تردد و در مجلس یا پست های دولتی به فعالیت مشغولند. زنان افغان در ورزشگاه ها حضور دارند. زنان افغان زیر آسمان کشور خودشان می خوانند و همه ی اینها بی ربط به حضور خبرنگاران آزاد در افعانستان نمی باشد. مسئولین این کشور انحصارطلبی در امر رسانه را به عنوان یک اهرم فشار بکار نمی برند و افغانستان برخلاف اکثر کشورهای خاورمیانه دارای آمار بالای خبرنگاران و روزنامه نگاران زندانی نیست.
خواسته های ما در انتخابات می تواند متفاوت باشد و می توانیم خواهان حضور کاندیدایی با گرایشات متنوع باشیم.
تغییر غیر از آنکه یک شبه اتفاق نمی افتد تا نخواهیم و برایش تلاش مکرر نکنیم نیز ایجاد نمی شود.
با مسخ شدن در وعده های پوشالین و بازی های دو روی سکه، که گاه این به سر منزل مقصود می رسد و گاه آن و مایی که همیشه معلق میان وعده های داده شده و آرزوهای سرکوب شده مان هستیم، راه به جایی نخواهیم برد و این بازی تکرار را نیز سر انجامی نخواهد بود غیر از سرگیجه هایی که نهایتا متهوع مان می کند از فضایی که در آن روز بروز بیشتر فرو می رویم و چون دست و پا زدن در این منجلاب متلاطم را وا نمی نهیم بیش از پیش به قعر نزدیک می شویم.

توضيحات جناب جواد صنم راد در مورد رندی در اشعار حافظ.

برای دانلود فايل صوتی روی فلش کليک کنيد.

گفتگو با جناب حامد نادری ازقربانيان فاجعه سال 88 وزندانی سياسی کهريزک

برای دانلود فايل صوتی روی فلش کليک کنيد.

به گزارش تارنگار حقوق بشر در ایران، علی ماوت که از خردادماه سال جاری در بازداشتگاه اداره اطلاعات ارومیه نگهداری می شود، در اعتراض به وضعیت بلاتکلیف خود در این بازداشتگاه و عدم رسیدگی به پرونده از هفته گذشته دست به اعتصاب غذا زده است.

وی به همراه ۱۰ شهروند سنی‌مذهب در خردادماه سال جاری بازداشت شده بود.

این شهروند بوکانی پبش تر نیز در سال ۹۱ بازداشت و به شانزده ماه حبس محکوم شده بود.

گزارش تارنگار حقوق بشر در ایران، مأموران امنیتی روز پنج شنبه پانزدهم مهرماه با مراجعه به منازل چندین تن از شهروندان بوکانی دستکم چهل تن از آنان را بازداشت و به مکان نامعلومی منتقل کردند.

به گفته منابع محلی دلیل بازداشت این شهروندان فعالیت های مذهبی بوده است.

به قلم :احسان فتاحی

قلمم نمی نویسد…می ترسد…نقطه ای کم دارد…در وصف حال شما دو زوج آزاده…
ولی در ابیاتی می گویم باصدای بلند
آید آن صبحی که، صبح ظالمان گردد غروب
پتک آهنکوب محرومان شود عمامه کوب!!!!!
فریاد کن نام آزادی را و صادقانه دیوانگی کن
که اکنون سکوت مردابیست از سکوت و سکون
عزمم دو چندان می شود وقتی من و تو، “ما” شود
وقتی من و تو، “ما” شود عزمم هزاران می شود

دستگاه بی رحم ولایت فقیه چه میخواهد از این دو زوج جوان

شما بجای اینکه دست جوان ها را بگیرید که به پیشرفت وآزادی بیان وآرامش در زندگی وشغل مناسب هدیه دهید، فقط سرکوب وجنایت وزمین گیرکردن جوانان از راه مواد مخدر وفساد وبیکاری وبی بندباری را رواج داده اید در جامعه سوخته ایران.

وجدانتان کجاست ریاست های قضائیه ای ملایانی که دردادگاه های فرمایشی همانند قاضی صلواتی ومقیسه در عرض دو دقیقه ده ها نفر را به جوخه اعدام برده اید.
امیدواریم که أمثالی همچون این قاضی ها، روزگاری توسط ملت وخانواده های زندانیان سیاسی محاکمه شوند.

شماها که دم از راه حسین می زنید وخود را بصورت نمایش مضحک خاکی وتیکه تیکه می کنید برایش، چرا فرموده های حسین را هم گوش نمی دهید، که فرمود اگر دین ندارید لااقل آزاد مرد باشید،کدام دفعه شما سران ولایت فقیه مرد بودید که آزاده باشید، شما که نه دین دارید، نه انسانیت،

کارنامه شما فقط جنایت وچپاولگری وشعبده بازی واعدام وسنگسار و وخمس ومتعه وقبر پرستی و جنایت علیه ملت ایران بوده.
همین وبس !

روزگار عجیبی است!
شرم بر ما باد که با سکوتمان مهر تأیید بر این اعمال سفاکانه می زنیم و نفرین بر قلب هایی که چون سنگ سخت شده و نفرین بر دست ها و قدم هایی که واسطه عمل سوء و شنیع جدا کردن دو زوج جوان بی گناه از همدیگر شده اند. ”

واف بر ستم و ستم گر خاصه که این ستم بر دو زوج جوان مظلوم است روا داشته شود! فعال حقوق بشرباشیم یا نباشیم انسانیت وجه ممیزه ماست و ارجمندی این مقام را نه در قول بلکه در فعل و عمل تجربه کرده ایم. آموخته ایم که زن بالقوه عشق است و تا این سرشت به مرتبه فعلیت درنیاید انگار گم شده ای دارد و این «عشق» نه امری اکتسابی بلکه فطری و ذاتی است و این دو زوج جوان بری هستند از هرنوع جرم واختلاس گناه آنها فقط گفتن کلمه حق ودفاع از انسانیت وآزادی وآزادگی بوده اگر شمر ٧۴نفر را کشت، شما ها که سالهاست که تمام جوانان ملت شریف ایران را اعدام ونابود کردید کربلا در ایران است نه در نینوا!!!

جناب لاریجانی قاض القضات حکومت ولایت فقیه چگونه میشود شخصی که بیمار ودربیمارستان بستری بوده برای آن دادگاه غائبانه تشکیل داده شده، چرا شما ها نگذاشته اید که وکیل از پرونده این دو جوان دفاع کند این چگونه عدالت علویی می باشد که شما دم از آن زدید شماها آبروی علی راهم بردید خدا آبرویتان را ببرد شیادان تاریخ.

بانو گلرخ جان وآرش جانم شما از پشت میله های زندان و از پس این روزهای تلخی که نمیدانیم تا کجا ادامه خواهد داشت سربلند بیرون می آیید.
این روزگاری تلخ تبدیل به صبح آزادی میشود که رسیدنش را باور داریم.

شماها روزی سربلندان تاریخ حساب می شوید که بخاطر انسایت وآزادگی در برابر شیادان تاریخ ایستادگی کردیدواز میله های زندان رها پیدا می کنید و شادمان از متولد شدن تان، روزهای تولد وازدواج تان را به هم تبریک خواهید گفت.

آن روز هیچ مرزی در میان شماها نخواهد بود و زندان بانی همانطور که خود گفتید شغلی خواهد بود که منقرض شده است.

آن روز کتاب های تاریخ را از نو خواهند نوشت و شما دو گل خوش بو باغ آزادی بهترین زندگی را خواهید داشت.

اطلاعات سپاه با پرونده‌سازی برای این فعالان سیاسی که به دلیل شرکت در تجمعات صلح‌ طلبان در برابر زندان اوین جهت رسیدگی به وضعیت زندانیان بوده حکم صادر نموده است. اصل ۲۷ قانون اساسی جمهوری اسلامی به‌صراحت تشکیل اجتماعات و راه‌پیمایی‌ها بدون حمل سلاح و به‌شرط آنکه مخل به مبانی اسلام نباشد، آزاد شمرده‌شده است؛ پرسشی که در این بخش از عدم احترام به قانون توسط شعبهٔ ۱۵ دادگاه انقلاب به ریاست قاضی صلواتی پیش می‌آید این است که چگونه گروهی با حمل سلاح گرم وارد سفارت کشوری می‌شوند و مصون از هرگونه برخورد هستند اما شرکت در تجمعی که برای اجرای قانون اساسی و قانون زندان‌هاست با حکم ۱۹ ساله مواجه می‌شود.

آرش صادقی، فعال سیاسی بود و دانشجوی اخراجی دانشگاه علامه طباطبایی به همراه همسرش گلرخ ابراهیمی در تاریخ ۱۵ شهریور ۱۳۹۳ توسط قرارگاه ثارالله اطلاعات سپاه بازداشت و یکم دی‌ماه سال جاری در شعبه ۱۵ دادگاه انقلاب به اتهام «اجتماع و تبانی علیه نظام»، «توهین به بنیان‌گذار جمهوری اسلامی»، «تبلیغ علیه نظام» و «تشکیل گروه غیرقانونی» و همسرش به اتهام «توهین به مقدسات» و «تبلیغ علیه نظام» به ترتیب به پانزده سال حبس و شش سال حبس محکوم شدند.

فیلیپ لوتر، پژوهشگر و مسئول بخش خاورمیانه و شمال آفریقای سازمان عفو بین‌الملل اتهام و حکم صادر شده برای گلرخ ابراهیمی ایرایی را مضحک خوانده و گفته است: «اتهامات علیه گلرخ ابراهیمی ایرایی مضحک است. او به همین سادگی قرار است برای نوشتن یک داستان که حتی منتشر نشده است چندین سال زندانی شود. این مجازاتی علیه خلاقیت و آزادی بیان است.»

این مقام مسئول سازمان عفو بین‌الملل از مقام‌های قضایی در ایران خواسته است که به جای زندانی کردن یک زن جوان که با فعالیت صلح‌آمیز حقوق بشری مخالفت خود با حکم سنگسار را ابراز می‌کند، فعالیت او را به رسمیت بشناسند و این مجازات بیرحمانه را لغو کنند. است: «این بی‌‌رحمانه است که ایران اجرای سنگسار را قابل قبول می‌داند و آن را به نام حفاظت از اخلاق توجیه می‌کند.»

در این بیانیه همچنین آمده است که جمهوری اسلامی در آستانه ثبت رکوردی تازه در سرکوب نسل جدیدى از جوانان فعال حقوق بشر با استفاده از روش‌ها و تاکتیک‌های متفاوت ظالمانه و سرکوب‌گرانه است.

دفتر حقوق‌ بشر سازمان ملل‌ متحد و دیگر نهاد های حقوق‌بشری برای مدتهای طولانی از مقامهای رژیم ایران، خواسته‌ اند که آرش صادقی را آزاد کنند، اما هیچکدام موثرواقع نشده است. محکومیت او بیانگر این است که در ایران بطور فزاینده تحمل دفاع از حقوق‌ بشر پایین آمده است. ما از مقامهای رژیم ایران، مصرانه می‌ خواهیم فوراً این حکم را لغو کند وبجای زندان انداختن این دو زوج جوان زندگی را به آنها هدیه دهد.

ما با حمایت از خواسته‌های حقوقی و قانونی این دو زوج جوان از تمامی سازمان‌ها و نهادهای مدافع حقوق بشر، رسانه‌های جمعی، فعالان مدنی و سیاسی؛ واکنش مناسب و اقدام فوری نسبت به پرونده ناعادلانه گلرخ إبراهیمی ولغو حکم ١٩سال آرش صادقی را خواستاریم. ما امیدوار هستیم همگان نسبت به بیانیه جهانی حقوق بشر، کنوانسیون‌ها و پروتکل‌های الحاقی آن مسئولانه رفتار کرده و با پرهیز کردن از بی‌عملی و سکوت اختیار کردن‌های مصلحتی، هدف والای انسانی دفاع از حقوق بشر را بدون تبعیض عملی کنند.
گلرخ جان وآرش جان ما تاآخرین لحظه در کنارشماهستیم وبه بودن شما افتخار میکنیم.
به امید این که نظام جمهوری اسلامی در صدور حکم شما تجدیدنظر کنندوآبروی را به قوه قضائیه خود برگردانند.

احسان فتاحی
١۶مهر٩۵