سازمان عفو بین‌الملل با صدور بیانیه‌ای از اقدام قوه قضاییه ایران در ارائه نکردن خدمات پزشکی به مریم اکبری منفرد ابراز نگرانی کرده، آن را حرکتی تلافی‌جویانه خوانده و خواستار اقدام عاجل برای پایان دادن به این وضعیت شده است.
بی‌‌توجهی دستگاه قضایی به نیاز پزشکی این زندانی سیاسی در واکنش به دادخواهی رسمی او در مورد اعدام برادر و خواهرش در سال ۶۷ است.
یک مقام دادستانی تهران پیشتر گفته بود که این دادخواهی و شکواییه باعث سخت‌تر شدن شرایط زندانی می‌شود: «او چه چیزی را می‌خواهد بداند. آن‌ها که خواهر و برادرش را اعدام کرده‌اند حالا یا مرده‌اند یا پیرشده‌اند و خواهر و برادرش هم احتمالا در خاوران دفن شده‌اند.»
این مقام دادستانی تهران که نام او ذکر نشده، در گفت‌و‌گو با خانواده اکبری منفرد طرح چنین شکواییه‌هایی را بی‌نتیجه خوانده و گفته بود که این کار هیچ فایده‌ای ندارد و تنها می‌تواند وضعیت این زندانی سیاسی را در زندان سخت‌تر کند و مانع مرخصی یا آزادی او شود.
در بیانیه عفو بین‌الملل اما آمده است که برنامه درمانی مریم اکبری منفرد که به ۱۵ سال حبس محکوم است لغو شده، چرا که او با شکایت خود بیش از حد بی‌پروایی نشان داده و به این ترتیب باید تنبیه شود.
این زندانی سیاسی مشکل تیروئید دارد.
سازمان عفو بین‌الملل اما پیش از این با انتشار گزارش مفصلی درباره وضعیت بهداشت و درمان زندانیان در ایران، از ارائه نشدن خدمات پزشکی لازم به زندانیان بیمار انتقاد کرده و رسیدگی فوری به این موضوع را خواستار شده بود. این گزارش ۴۶ صفحه‌ای که با عنوان «گروگان گرفتن سلامتی: منع بی‌رحمانه مراقبت‌های پزشکی در زندان‌های ایران» منتشر شده بود: دادستانی تهران در واکنش به شکواییه مریم اکبری منفرد: شرایط زندانی سخت‌تر می‌شود
بر اساس این گزارش بسیاری از موارد عدم دسترسی زندانی به خدمات پزشکی، ظلمی آشکار است که هدف از آن ارعاب، مجازات یا تحقیر کردن زندانی سیاسی‌ست. در مواردی هم از دسترسی زندانی بیمار به خدمات درمانی به عنوان ابزاری برای گرفتن اعتراف یا ابراز توبه و پشیمانی استفاده می‌شود.
مریم اکبری منفرد در دی ماه سال ۸۸ و پس از حوادث عاشورای سال ۸۸ بازداشت و در خرداد سال ۸۹ در شعبه ۱۵ دادگاه انقلاب تهران به ریاست قاضی ابوالقاسم صلواتی به ۱۵ سال حبس تعزیری محکوم شد. اتهام این زندانی سیاسی محاربه از طریق عضویت در سازمان مجاهدین خلق ایران است. این اتهام بارها از طرف او رد شده است.
او پیشتر در نامه‌ای به احمد شهید، گزارشگر ویژه وقت سازمان ملل در امور حقوق بشر ایران، از قول قاضی ابوالقاسم صلواتی نوشته بود که خطاب به او گفته است: «تو جور خواهر و برادرهایت را می‌کشی.»
این زندانی سیاسی، ۲۴ مهر ماه ۹۵ شکواییه‌ای را تنظیم کرده و به مقام‌های زندان تحویل داده است که در آن خواهان تحقیق درباره جزییات اعدام خواهر و برادر خود، رقیه اکبری منفرد و عبدالرضا اکبری منفرد در سال ۱۳۶۷، از جمله مشخص شدن مسئولان آن شده است. او همچنین با توجه به اینکه نشانی محل دفن آن‌ها هیچ‌گاه به خانواده اعلام نشده است، خواستار روشن شدن چگونگی اعدام و محل دفن آن‌ها نیز شده است. این شکایت رسمی در دادسرای تهران به ثبت رسیده است.
در بخشی از این شکواییه آمده است: «برادر کوچک‌ترم عبدالرضا اکبری منفرد در سن ۱۷ سالگی در سال ۵۹ به دلیل اینکه نشریه مجاهد پخش می‌کرد دستگیر و به سه سال حبس محکوم شده بود اما با وجود اینکه سال‌ها بود مدت حبس خود را گذرانده بود مقام‌های قضایی از آزادی او خودداری کرده بودند و در سال ۶۷ اعدام شد. در مراسم شب هفت برادر دیگرم علیرضا اکبری منفرد که در ۲۸ شهریور سال ۶۰ به اتهام هواداری از مجاهدین اعدام شده بود، ماموران امنیتی به برگزارکنندگان مراسم حمله کردند و حضار از جمله مادر و خواهرم رقیه اکبری منفرد را نیز دستگیر کردند. خواهر اینجانب که مادر یک دختر خردسال بود به هشت سال زندان محکوم شد و در سال ۶۷ در حالی که فقط یک سال تا پایان اتمام مدت محکومیتش باقی مانده بود، اعدام شد.»
اکبری منفرد همچنین در نامه‌ای سرگشاده خانواده‌های قربانیان اعدام‌های دهه ۶۰ را فراخوانده تا علیه کسانی که بستگانشان را کشته‌اند، دادخواهی کنند.