معاون توسعه روستایی و مناطق محروم نهاد ریاست جمهوری پس از بازدید از مناطق حاشیه‌نشینی چابهار گفت در هیچ نقطه‌ای از ایران چنین وضع بد زندگی را ندیده است.

به‌گزارش کمپین فعالین بلوچ به نقل از ایرنا، ابوالفضل رضوی گفت: «حاشیه‌نشیان چابهار بدون امکانات رفاهی روزگار سختی را می‌گذرانند به‌طوری که مشاهده وضع اسفبار هزاران نفر ساکن این منطقه بدترین شکل زندگی روستایی را در ذهن تداعی می‌کند.»

او که پس از بازدید از مناطق حاشیه‌نشینی چابهار در جمع رؤسای شوراهای استان‌ها و شهرهای کشور سخن می‌گفت، افزود: «با وجود سفرهای متعدد به نقاط مختلف کشور هنوز در هیچ نقطه‌ای وضع بد زندگی خانوارها را به‌مانند مناطق حاشیه‌نشین چابهار مشاهده نکرده‌ام.»

چابهار با بیش از ۵۰‌ هزار نفر حاشیه‌نشین یکی از مناطقی است که در مقایسه با جمعیت خود بیش‌ترین شمار حاشیه‌نشینی در کشور را دارد و حتی جمعیت سکونتگاه‌های غیررسمی آن از جمعیت حاشیه‌نشینی مراکز برخی استان‌ها بیش‌تر است.

رضوی گفت: «از چند نوجوان حاشیه‌نشین چابهار سئوال کردم که در آینده می‌خواهید چه کاره شوید؛ متأسفانه به دلیل مشکلات فراوان، هیچ آرزویی نداشتند.»

در این نشست، احمدعلی موهبتی، فرماندار چابهار نیز سخن گفت. او ۶۳ درصد جمعیت شهری چابهار را حاشیه‌نشین خواند و گفت «[آن‌ها] بدترین وضع زندگی را بدون برق، فضای آموزشی و آب دارند».

موهبتی افزود: «چابهار بدترین وضع بهداشتی را در سال‌های گذشته داشته است؛ به‌طوری که بیشترین مرگ مادران باردار از چابهار بوده است.»

به‌گفته فرماندار چابهار، آموزش و پرورش این شهر از نظر نیروی انسانی با مشکلات جدی و کمبود حدود ۹۰۰ معلم مواجه است و هر معلم در کلاس به‌طور متوسط آموزش و تربیت ۳۸ دانش‌آموز را برعهده دارد و کلاس‌های درس در زمینه امکانات سرمایشی و گرمایشی، میز و نیمکت با مشکلات جدی مواجه هستند.

در زمینه شاخص‌های فضای آموزشی نیز بدترین وضع در چابهار دیده می‌شود که این فضا به‌ازای هر دانش‌آموز ۴۸ سانتی‌متر مربع است.

مشکل آب نیز یکی از مشکلات اساسی سیستان و بلوچستان و به‌ویژه چابهار است. فرماندار چابهار می‌گوید: «با وجود همجواری با آب‌های اقیانوسی، روزانه ۱۵ لیتر آب با تانکرهای آبرسانی سیار در مناطق روستایی برای هر نفر توزیع می‌شود که این امر خیلی دردناک و غیرقابل باور است.»

نزدیک به ۹۵ درصد روستاهای استان سیستان و بلوچستان فاقد آب آشامیدنی سالم هستند.

چابهار ۲۶۰ هزار نفر جمعیت دارد و در فاصله ۶۴۵ کیلومتری جنوب زاهدان، مرکز استان سیستان و بلوچستان قرار دارد.

بعد از ساعت ها تهدید و ضرب و شتم و شکنجه توسط عوامل اطلاعات ثارالله سپاه و با آسیب دیدگی های زیاد ساعتی پیش از زندان اوین ترخیص شدم. قصد دارم به پزشک قانونی و بیمارستان بروم اما ممکن است مجددا به سراغم بیایند و در حال حاضر امنیت جانی ندارم.

صبح زود فردی زنگ در را زد و گفت ابلاغیه ای دارد. درب را که باز کردم شخص دیگری که از دستگیری دو سال پیش چهره اش را بیاد داشتم و می دانستم مامور اطلاعات سپاه است مچ دستم را گرفت و گفت حکم را ببین. فرد دیگر برگه ای نشان داد که نوشته بود متهم … به زندان اوین منتقل گردد. طبق دستور معاونت اطلاعات قرارگاه ثارالله سپاه… و در پایان مهر و امضای آقای حاجیلو دادیار جرائم سیاسی امنیتی. نفر سومی هم کنار خودرو ایستاده بود. مامور شروع به کشیدن دست من کرد. به آنها گفتم حکم من باید متوقف شده باشد و دلیلی ندارد با آنها بیایم. مقاومت کردم و او را به عقب هول دادم و گفتم که نمی خواهم درگیر شوم. اسلحه های کمری خود را بیرون آورده و گفتند “ما فقط مامور اجرای دستور هستیم، هر حرفی دارید در دادسرای مقدس می زنید. اگر مقاومت کنید مجبور می شویم شلیک کنیم.”
چون شکه شده بودم و نمی دانستم چه شده است و هدفشان چیست قبول کردم که سوار ماشین شوم. در ماشین دستبند و چشم بند زدند و پس از آن ضرب و شتم و تهدید شروع شد و به سمت اوین حرکت کردند. ابتدا در مسیر و پس از آن در محوطه زندان اوین در مجموع حدود سه ساعت مورد ضرب و شتم و تهدید واقع شدم … کتف چپ، کمر و گردنم آسیب دیده و همینطور حین ضرب و شتم و هول دادن ها و… مچ پا چپم پیچید که احتمال دارد در رفته باشد. علاوه بر این بخاطر اینکه من را با لباس نازک منزل برده بودند در اثر ساعت هایی که در سرما زندان اوین بودم دچار تب و لرز شدم و بدنم خشک شده. همراه با فحاشی و اهانت های زننده و ناموسی فریاد می زدند که نباید در مقابل آنها مقاومت می کردیم و می گفتند هم خودم و هم خانواده ام را سر به نیست خواهند کرد. می گفتند بلایی سرم می آورند که دیگر جرات نکنم از بازجوئی ها و زندان حرفی بزنم یا شکایتی کنم. پس از ساعت ها به پذیرش و اجرای احکام دادسرای مقدس برده شدم. حتی در داخل محوطه دادسرای مقدس و در مقابل دوربین ها نیز ضرب و شتم و فحاشی و تهدید ادامه داشت و یکبار هم با چیزی که فکر می کنم شوکر بود به پهلوی چپم زدند که باعث شوک و بی حسی بدنم شد. یکی از مسئولین اجرای احکام با تعجب به ماموران گفت که مگر حکم این متهم متوقف نشده!؟ مسئولی دیگر در پذیرش به آنها می گفت که چرا بدون هماهنگی آمده اند. که این ماموران در جواب همه مسئولین زندان می گفتند که: “الان هماهنگ می کنیم و از بالا تماس می گیرند و به شما می گویند که باید چه کار کنید.”
تا جایی که متوجه شدم و طبق چیزهایی که شنیدم در مرحله های مختلف افرادی به اسامی کاشانی، رئوف و آسف تماس هایی با مسئولان و افسران زندان گرفتند و پس از آن در شعبه اعزام زندان قرنطینه شدم تا پس از هماهنگی به قرنطینه اصلی منتقل شوم. ماموران سپاه گفتند که برای ادامه حبس در اینجا خواهی ماند و اینبار جان سالم بدر نمی بری و سپس محل را ترک کردند. بعد از چند ساعت و حوالی ظهر بود که فکر می کنم به اجرای احکام داخلی زندان که با فاصله ای در کنار دادسرای مقدس قرار دارد منتقل شدم. در آنجا مسئولان این قسمت به من گفتند که طبق حکم عدم تحمل کیفری و نیز دستورات قضائی حکم من متوقف شده است و با تعجب گفتند که نمی دانند چگونه جلب شده ام و چگونه و به چه علت دادسرای مقدس و شعبه یک اجرای احکام من را به قرنطینه منتقل کرده اند و خواستند توضیح بدهم که آیا خودم دلیلش را می دانم و حکمی به من نشان داده شده یا نه!؟ من نیز همه اتفاقات را بیان کردم. در نهایت گفتند که پس از استعلام می توانم از زندان خارج شوم. سپس با آقای حاجیلو دادیار مربوطه تماس گرفتند که آنطور که متوجه شدم آقای حاجیلو به مسئول اجرای احکام گفت که: حکم جلب از طرف او صادر نشده بوده است، دستور از جای دیگری بوده و به دادیاری ارتباطی نداشته است.
خلاصه اتفاقات این بود. البته در حال حاضر نه از نظر ذهنی و نه از نظر جسمی شرایط مساعد ندارم و ممکن است چیزی را جا انداخته باشم

سعید حسین زاده موحد ۱۳۹۵/۹/۷

نبود رسیدگی های پزشکی و درمانی (چه رسیدگی های بالینی و چه سایر رسیدگی ها مثل مشاوره و…)، بی قانونی در روند پرونده ها و بلاتکلیفی، محیط و شرایط منفی و غیر قابل تحملی که بیشتر از همه زندانیانی که حمایت مالی ندارند را تحت فشار قرار می دهد در موارد زیادی منجر به خودکشی یا سایر آسیب دیدگی های جسمی یا روحی و در بعضی موارد باعث مرگ زندانیان می شود. در تمام بندها و مشخصا در بند های عمومی (چهار و هفت و هشت اوین) که قابل مشاهده است، تعداد قابل توجهی از زندانیان به شیوه های مختلف دست به خودکشی می زنند. در این بین معمولا افرادی که با بریدن رگ دست بوسیله تیغ اصلاح یا چاقو های دست ساز اقدام به خودکشی می کنند معمولا زنده می مانند. همچنین بعضی از زندانیان بدون تعیین خواسته های موردی و تنها به هدف رهایی از زندان دست به اعتصاب غذای نامحدود می زنند که این موارد نیز اکثرا شکست خورده و زندانی با وضعیتی بدتر از قبل و با مشکلات گوارشی جدید و تحت فشاری مضاعف مجبور به ادامه زندگی می شود. در این موارد مسائل زیادی وجود دارد که بیان همه آنها مقدور نیست. اما در بعضی موارد هم منجر به مرگ می شود.

در یک مورد و در سال ۹۴ جوانی که در بند هفت اوین محبوس بود از طریق بریدن گلویش با چاقوی دست ساز دست به خودکشی می زند. زنده می ماند و بعد از بخیه و درمان های سرپایی و به منظور جلوگیری از خودکشی مجدد، از سالن یک به سالن دو (که شرایط بهتری دارد) منتقل می شود، بعد از اینکه برای دومین و به شکل مشابه اقدام به خودکشی ناموفق می کند و بصورت تنبیهی مجددا به سالن یک بازگردانده می شود. برای سومین بار در سالن یک و به شکلی جدی تر با چاقو نصف گردن خودش را پاره پاره کرده و می شکافد و بعد از چند ساعت خونریزی از دنیا می رود. طبق گفته یکی از دوستان این جوان، یکی از خواسته های اصلی او (یا شاید تنها خواسته اش) که رسیدگی پزشکی و دریافت داروهای اعصاب و آرام بخش بود تا لحظه مرگش بی پاسخ مانده بود.

در موردی دیگر در همان سال و به فاصله یک ماه یا کمی بیشتر دو زندانی محبوس در سالن دو بند هفت اوین بعلت بیماری های جسمی از دنیا می روند. در یکی از این دو، زندانی با کهولت سن و بیماری های متعدد روبرو بود و حتی قادر به ایستادن بر روی پاهای خود نبود و برای دستشوئی و حمام نیز هر بار یکی دو نفر از زندانیان دیگر به او کمک کرده و او را حرکت می دادند. این زندانی بدون شک شامل قانون عدم تحمل کیفری می شد و در مورد زندانی دیگر، زندانی که مدت زیادی نبود که محبوس شده است، بارها به بهداری مراجعه کرده بود و با ارائه مدارک پزشکی و توضیح در مورد بیماریش درخواست کرده بود تا با توجه به عود و وخامت بیماری برای درمان به مطب پزشک خودش فرستاده (اعزام) شود اما در نهایت توسط پزشک به ظاهر متخصص زندان ویزیت شده و این باصطلاح متخصص از دادن دستور اعزام خودداری کرده و با تجویز چند دارو مدعی می شود که بیماری جدی نیست و می تواند به سادگی او را درمان کند. اما تنها ظرف چند روز زندانی بیمار می میرد.

گفتگو با جناب محمدنوريزاد کارگردان، فعال حقوق بشر+ جناب وحيد وردانی.

برای دانلود فايل صوتی روی فلش کليک کنيد.

گفتگو با جناب محمد نوريزاد فعال سياسی، کارگردان و روزنامه نگار در مورد مسايل مختلف.

برای دانلود فايل صوتی روی فلش کليک کنيد.