دبیر شورای نگهبان در ابلاغیه‌ای که برای انتشار به روزنامه رسمی کشور داده، خواستار جلوگیری از تایید صلاحیت کاندیداهای اقلیت‌های دینی در انتخابات شوراهای شهر و روستا شد.

به گزارش خبرگزاری هرانا به نقل از ایلنا، همزمان با بررسی صلاحیت نامزدهای انتخابات شوراهای شهر و روستا در سراسر کشور توسط هیات‌های نظارت که از سوی نمایندگان مجلس تشکیل می‌شود، ابلاغیه احمد جنتی دبیر شورای نگهبان درباره جلوگیری از تایید صلاحیت نامزدهای اقلیت‌های مذهبی در انتخابات شوراها منتشر شد.

در ابلاغیه‌ای که در سربرگ شورای نگهبان و با امضای جنتی قرار گرفته، آمده:

“در اجرای اصل چهارم قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران و طبق مواد (۱۹) و (۲۱) آیین‌نامه داخلی شورای نگهبان، نظریه فقهای محترم شورا راجه به تبصره ۱ ماده ۲۶ قانون تشکیلات، وظایف و انتخابات شوراهای اسلامی کشور و انتخاب شهرداران مصوب ۱۳۷۵ که در جلسه مورخ ۱۳۹۶/۱/۲۳ مورد بحث و بررسی واقع شده، جهت ابلاغ به مراجع ذی‌ربط تقدیم می‌گردد:

با عنایت به اطلاعات واصله از برخی مناطق کشور که اکثریت مردم آن‌ها مسلمان و پیرو مذهب رسمی کشور هستند و افراد غیرمسلمان در این مناطق خود را داوطلب عضویت در شوراهای اسلامی شهر و روستا نموده‌اند و با توجه به اینکه تصمیمات شوراها درخصوص مسلمین بدون لزوم رسیدگی آن در شورای نگهبان لازم‌الاتباع خواهد بود، تبصره ۱ ماده ۲۶ قانون تشکیلات، وظایف و انتخابات شوراهای اسلامی کشور و انتخاب شهرداران مصوب ۱۳۷۵ نسبت به چنین مناطقی با نص فرمایشات بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران حضرت امام خمینی علیه‌الرحمه در تاریخ ۱۳۵۸/۷/۱۲ مذکور در صحیفه نور (جلد ۶، چاپ ۱۳۷۱، صفحه ۳۱) مغایر است و لذا خلاف موازین شرع شناخته شد.”

قانون اساسی ایران به علاوه دین اسلام، ادیان مسیحی، یهودی و زرتشتی را به رسمیت شناخته است. مطابق تبصره یک ماده ۲۶ قانون انتخابات شورها تایید صلاحیت داوطلبان نامزدی که دارای یکی از این ادیان رسمی باشند بلامانع است اما دبیر شورای نگهبان با استناد به گفته هایی از آیت الله روح الله خمینی، استفاده از این تبصره را در شهرهایی که “مسلمان و پیرو مذهب رسمی کشور” هستند خلاف موازین شرعی توصیف کرده است.

روز گذشته شاهین ذوقی تبار و فرهنگ پور منصوری، دو زندانی سیاسی محبوس در زندان رجایی شهر، به دفتر حفاظت اطلاعات سپاه و بازرسی در این زندان احضار و مورد بازجویی قرار گرفتند.

به گزارش تارنگار حقوق بشر در ایران، روز سه شنبه ۲۹ فروردین‌ماه، مسئولین بازرسی زندان رجایی شهر، با احضار فرهنگ پور منصوری به دفتر بازرسی این زندان، اعلام کردند که در پی شکایت رئیس بند، «محمدی»، پرونده جدیدی با اتهام «اخلال در زندان» برای وی تشکیل‌شده است.

از سویی دیگر، سپاه شاهین ذوقی تبار، به دفتر حفاظت اطلاعات سپاه زندان رجایی شهر، احضار و تهدید شد که در صورت ادامه فعالیت‌های سیاسی و نوشتن نامه به خارج از زندان پرونده جدیدی برای وی تشکیل خواهد شد.

شاهین ذوقی تبار به اتهام «هواداری از سازمان‌های معاند نظام» بازداشت و از تاریخ ۲۰ اردیبهشت‌ماه ۹۲ تا خردادماه ۹۳ را دربند ۲ الف سپاه پاسداران مورد بازجویی قرار گرفت؛ وی پس از چند ماه حبس در زندان اوین به زندان رجایی شهر کرج منتقل شد.

فرهنگ پورمنصوری که از هفده سال پیش در زندان بسر می‌برد، متهم به هواپیماربایی در مسیر اهواز به بندرعباس است.

دادگاه، فرهنگ پورمنصوری را در ابتدا به اعدام محکوم کرد که این حکم با یک درجه تخفیف به حبس ابد تبدیل شد.

فرهنگ پورمنصوری هنگام بازداشت زیر ۱۸ سال سن داشت.

یک زندانی با اتهام قتل و سرقت، سحرگاه دیروز و ده روز پس از اجرای حکم «قطع دست»، در زندان عادل آباد شیراز اعدام شد.

به گزارش تارنگار حقوق بش در ایران، سحرگاه دیروز، سه شنبه ۲۹ فروردین ماه ۱۳۹۶، حمید معینی، در زندان عادل آباد شیراز به اتهام قتل اعدام شد.

لازم به ذکر است که حکم «قطع دست» این زندانی که قسمتی از محکومیت او بود، حدود ده روز قبل در این زندان به اجرا درآمده بود.

حمید معینی متهم شده بود که در سال ۱۳۹۳ یک زن باردار ۵ ماهه و برادر او را به قتل رسانده و طلاهای آنان را نیز به سرقت برده است؛ دستگاه قضایی پس از محاکمه از بابت سرقت، حکم قطع دست و از بابت قتل، حکم اعدام برای وی صادر کرد.

 نرگس محمدی، نائب رییس کانون مدافعان حقوق بشر در پی اجرای حکم جدید زندانش، با نگارش دل‌نوشته‌ای از روشنی راهی که انتخاب کرده، سخن گفته است. خانم محمدی تاکید کرده ترجیح می‌دهد به جای انسان بی‌اراده اسیر به ظاهر آزاد، انسان بااراده آزاد هرچند محکوم به اسارت در زندان‌ها باشد. متن کامل این نامه درپی می آید.

 حکم جدید زندان خانم محمدی با پایان یافتن حکم زندان قبلی او که در تاریخ ۲۴ اسفند ماه ۱۳۹۵ به پایان رسید، بلافاصله از تاریخ ۲۵ اسفند ماه اجرا شد. خانم محمدی در پرونده‌ای‌ که در سال ۱۳۸۹ برای او تشکیل شده بود، در دادگاه تجدید نظر به شش سال حبس محکوم شد. او که در مرداد ماه ۱۳۹۱ برای مداوای بیماری خود به مرخصی استعلاجی آمده بود، بار دیگر در پی تشکیل پرونده‌ای جدید، بازداشت و در دادگاهی دیگر به ۱۶ سال حبس محکوم شد که براساس اعمال ماده ۱۳۴، ده سال از این حکم زندان، اجرا می‌شود.

بوی بهار می‌آید. زمستانی سرد می‌رود و بهاری دل‌انگیز می‌رسد. حکم ۶ سال حبس من در این زمستان سرد در ۲۴ اسفند ۹۵ پایان پذیرفته و در همان لحظه آزادی، محکومیت ۱۶ساله از راه می‌رسد. لحظه پایان حکم پیشین قلاب به آغاز محکومیت جدید انداخته و زنجیره طویل حبس را محکم می‌کند. زنجیر به زنجیر می‌بندند. به خیال خودشان فرصتی حتی یک روزه برای تنفس آزادی نمی‌دهند.

عقل و دلباختگان قدرت، گمان می‌برند که کارکرد زندان پشیمان‌سازی و برگشت‌پذیری زندانی و ماحصل آن درد و رنج است. نمی‌توانند باور کنند که روی دیگر رنج ناشی از سلب آزادی از انسان آرمان‌خواه، بارور شدن باورهای او و محکم شدن اراده اوست و اینجاست که فرد زندانی، علی‌رغم باختن آزادی تنزل یافته انسان به بودن در خیابان و خانه، حلقه‌های مفقوده زندگی و انسان بودنش را می‌یابد و با رضایت، از آزادی کاذب چشم می‌پوشد و با آزادگی‌ایی که به ازای از دست دادن آزاد بودنش به دست آمده، آرام می‌گیرد.

ترجیح می‌دهم به‌جای زن محروم از حقوق انسانی و تسلیم و سکوت پیشه‌کرده در مقابل انقیاد و سلطه، زن معترض، هرچند زندانی باشم.

ترجیح می‌دهم به‌جای مادر همنشین با دختر و پسر به خاکستر نشسته در فردای ایران، مادر ایستاده بر تضمین حقوق انسانی فرزندان فردای سرزمینم، هر چند محبوس در اوین باشم.

هر چند می‌دانم زنان و مردان سرزمینم در تقلای آزادی و عدالتند و در هر زمان و مکان، رنج این تلاش را متحملند و زندانیانی چون من، تنها قربانیان و هزینه‌پردازان دموکراسی و آزادی نیستیم.

در خیالم عقل و دل، آرام می‌کنم و در گوشه حیاط زندان می‌نشینم. ثانیه‌ای سپری نشده که صدای پرندگان سرمست از بوی بهار بی‌اختیار دلم را بی‌قرار پرندگان مهاجرم می‌کنند. گویی دل به دنبال بهانه است. لحظه‌ای نسیم بهاری، زمانی غنچه‌ها و جوانه‌های سرزده، روزی صدای دلنشین پرندگان و دمی ابر و بوی باران، بهانه یاد عزیزان سفر کرده‌ام می‌گردند و چشمانم تر و دلم خون می‌کنند.

آری یک روی این ره، صبر است و عزت و ایمان و روی دیگر آن، رنج است و عصیان.

راه روشن است،

ایمانم شعله ور، چشمانم پر اشک

قامتم ایستاده، قلبم پر درد و پرتپش

گام‌هایم استوار، دستانم پر انتظار

در انتظار صلح و آزادی و انسانیت.

نرگس محمدی

زندان اوین

بهار ۱۳۹۶

 یک زندانی با اتهامات مربوط به مواد مخدر که چندین ماه در سلول انفرادی در زندان بیرجند نگهداری می‌شد، به دلیل عدم تحمل فشارهای روانی وارده ناشی از سکونت بلند مدت در سلول انفرادی، دست به خودکشی زد و جان سپرد.

به گزارش خبرگزاری هرانا، ارگان خبری مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران، حدود دو هفته پیش، یک زندانی بلوچ با اتهامات مربوط به مواد مخدر در زندان بیرجند اقدام به خودکشی کرد.

یک منبع نزدیک به خانواده نهتانی در این باره به گزارشگر هرانا گفت: “محمد مدتی قبل به دلیل عدم رسیدگی به پرونده اش اعتراض کرده بود که توسط مسئولین زندان به سلول انفرادی منتقل شده بود.”

این منبع در ادامه افزود: ” بعد از اینکه بیش از سه ماه در سلول انفرادی بود، حدود ۱۵ روز پیش، دیگر تحمل فشار روانی انفرادی و اذیت و آزارهای مسئولین زندان را نداشت و در همان انفرادی دست به خودکشی زد و جان سپرد.”

شهر بیرجند مرکز استان خراسان جنوبی بوده و بر اساس سرشماری سال ۱۳۹۰، جمعیت آن ۱۷۸٬۰۲۰ نفر بوده است.

در پی بارش‌های اخیر و وقوع سیلاب در شهر بانه روز گذشته یک کولبر جوان جان خود را از دست داد.

به گزارش تارنگار حقوق بشر در ایران، روز جمعه ۲۵ فروردین‌ماه پس از بارش‌های روزهای اخیر و جاری‌شدن سیلاب یک کولبر جوان کرد هنگام عبور از رودخانه «برویشکانی» غرق شد و جان خود را از دست داد.

هەنگاو گزارش کرده که این کولبر جوان «والید محمودی» نام دارد و اهل روستای «شەشە» بانە است.

جنازە این کولبر جوان امروز در روستای زادگاهش بە خاک سپردە شد.

زینب جلالیان، زندانی سیاسی محبوس در زندان خوی، به دلیل ابتلا به بیماری «ناخنک چشم» با خطر «ازدست‌دادن بینایی» روبرو است با این حال مسئولان زندان از انتقال او به مراکز درمانی جلوگیری می‌کنند.

به گزارش تارنگار حقوق بشر در ایران، این زندانی سیاسی، که از بیماری روده نیز رنج می‌برد، محکوم به حبس ابد و از سال ۱۳۸۶ در زندان است.

زینب جلالیان علی‌رغم گذراندن ۹ سال حبس تا کنون از حق مرخصی قانونی محروم بوده است.

در اسفند ماه سال ۹۴ مسئولان زندان خوی اعلام کرده‌ بودند که اعزام زینب جلالیان به بیمارستان و رسیدگی درمانی به او مشروط به این است که در مدت درمان یکی از اعضای خانواده‌اش به عنوان ضامن در زندان نگهداری شود؛ امری که این زندانی سیاسی، با وجود وضعیت وخیم جسمانی، با آن مخالفت کرده بود.

پیش‌تر نیز مأموران وزارت اطلاعات طی بازجویی از زینب جلالیان به او گفته‌ بودند که معالجه و اعزامش به بیمارستان خارج از زندان فقط در صورت انجام «اعترافات تلویزیونی» ممکن است اما او به این کار تن نداده بود.

پیش‌تر وکیل زینب جلالیان گفته بود که بارها تقاضای مرخصی داده‌اند اما مسئولان موافقت نکرده‌اند: «آخرین بار چند ماه پیش درخواست مرخصی دادیم که بازهم موافقت نشد. یا مرخصی نمی‌دهند و یا مرخصی را ‘مشروط’ می‌کنند.» او در توضیح «مرخصی مشروط» گفته بود: «با توجه به شرایط حدس می‌زنم که مرخصی خانم جلالیان مشروط به مصاحبه تلویزیونی (اعترافات تلویزیونی) یا مواردی شبیه به این شده باشد.»

امیرسالار داوودی، وکیل این زندانی سیاسی، همچنین گفته بود: «خانم جلالیان همچنان مورد مراجعات پیاپی قرار می‌گیرد و متاسفانه اصرار می‌کنند که مصاحبه کند. من حتی متوجه نمی‌شوم چرا باید زینب مصاحبه کند؟ حتی یک بار به صورت مخفیانه مصاحبه‌ای با او کرده بودند به این صورت که زینب را نشانده بودند. بعد خود زینب متوجه شده بود که دارند مخفیانه فیلم می‌گیرند. بعد رفته بودند فیلم را از جهات مختلف ادیت کرده و چیزی از توی آن در آورده بودند که خیلی جوانمردانه نبود. حتی برنامه مستندی هم پخش شده بود درباره زینب، گفته بودند تروریست است. من واکنش نشان دادم؛ به درخواست خود زینب که خیلی ملول و ناراحت شده بود و جزء معدود دفعاتی بود که زینب از من خواست به ماجرا ورود کنم. من هم اعلام کردم که ایشان یک فعال مدنی فرهنگی است و تنها چیزی که به او نمی‌چسبد همین تروریست‌بودن است و این‌که می‌گویند از زینب سلاح گرفته‌اند کذب محض است و بعدا در گزارش نهاد امنیتی این اصلاح شد که به هیچ وجه از زینب هنگام دستگیری سلاحی کشف نشده.»

اشاره وکیل این زندانی بیمار به فیلم مستند «سایه تروریسم» بوده که در ۲۰ اردیبهشت‌ماه ۹۵ از شبکه استانی آذربایجان غربی پخش شد.

آقای داوودی همچنین گفته بود: «اطمینان دارم که هم از وزارت اطلاعات [به زینب] مراجعه می‌کنند هم از سپاه مراجعه می‌کنند. یعنی هر دو جریان امنیتی مراجعه دارند و این مراجعات به هرحال نشان می‌دهد که مسئله‌شان با خانم جلالیان یک مسئله فراجریانی است. یعنی ربطی به یک جریان در داخل حاکمیت ندارد.»

او در باره امکان آزادی موکلش گفته بود: «فکر می کنم اگر زینب حتی به خواسته‌های آن‌ها هم تن در بدهد باز هم موجبات آزادی‌اش فراهم نخواهد شد.»

گفتنی است در آبان‌ماه سال ۹۴ نیروهای امنیتی در تماسی تلفنی خانواده این زندانی سیاسی محکوم به حبس ابد را نیز تهدید کرده و آن‌ها را از ارتباط با رسانه‌ها و انتشار اخبار زینب جلالیان منع کرده بودند.

زینب جلالیان ۳۴ساله در ۲۰ اسفند ۱۳۸۶ به اتهام همکاری با حزب حیات آزاد کردستان (پژاک) بازداشت و از سوی نیروهای اداره اطلاعات کرمانشاه بازجویی و شکنجه شد. او ابتدا در شعبه یک دادگاه انقلاب کرمانشاه به اتهام «اقدام مسلحانه علیه جمهوری اسلامی ایران» و «عضویت در پژاک» به اعدام و در نهایت در آبان‌ماه سال ۹۰ به حبس ابد محکوم شد. این زندانی سیاسی که پس از بازداشت، به تجاوز تهدید شده و مورد آزمایش بکارت قرار گرفته، تنها زندانی سیاسی محکوم به حبس ابد است.

عمده فعالیت‌های زینب جلالیان، در زمینه آموزش، مددکاری و بهبود وضعیت زنان کرد بوده و او هرگز در طول مدت زمان حضورش در پژاک هیچ‌گونه فعالیت نظامی و مسلحانه نداشته است.

مهرماه سال ۹۵ سازمان عفو بین‌الملل با انتشار بیانیه‌ای ضمن اشاره به محرومیت زینب جلالیان از رسیدگی درمانی در زندان، در خصوص خطر ازدست‌دادن بینایی این زندانی سیاسی هشدار داده بود.