reza amiri
این تصویر را مدتها پیش پست کردم ولی امروز که این هارت و پورت های نظام را می بینم یاد تیرباران یکی از نیک ترین و میهن پرست ترین رجال عصر پهلوی افتادم به جرم …
به جرم انرژی هسته ای حق مسلم ماست!! آنهم توسط حکومت انرژی هسته ای حق مسلم ماست… البته این حق مسلم کجا و آن کجا!!
عباسعلی خلعتبری دو جرم دیگه هم داشت، اول امضای پیمان معروف ۱۹۷۵ الجزایر با عراق که بعدها دوباره (به عنوان یکی از مصادیق قراردادهای ضامن و شاهد غرور و مباهات یک کشورو ملت ) به اجرا در آمد، و بعد هم امضای قرارداد احداث نیروگاه اتمی بوشهر با این استدلال که ایران با وجود ذخایر عظیم نفت و گاز نیازی به نیروگاه اتمی ندارد و امضای این قرارداد مصداق تضییع بیت‌المال است.
از رجال بزرگ و ایرانساز عصر پهلوی.عباسعلی خلعتبری.میگویند یکی از جرمهای او تلاش برای برپایی نیروگاههای هسته ای بوده! همین ملتی که انرژی هسته ای حق مسلمش شده سکوت کرد در برابر اعدام خلتعبری و رجال بزرگ سیاسی دیگر توسط جانیان اسلامی…ملتی که این جنایت آمیخته با سفاهت را هورا کشیدیم اگر خون بالا بیاوریم خیلی کم است.هنوز مانده …خیلی مانده تا سزای چنین حماقتهای وقیحانه ای را پس دهیم…به حکم قانون بدیهی طبیعت…
با ادای بزرگترین احترام به این بزرگمرد و بزرگمردانی از جنس او
زندگی نامه اش که توسط برنامه تونل زمان منتشر شده:
عباسعلی خلعتبری متولد سال ۱۲۹۱ در تهران بود. بعد از تحصیلات در ایران برای ادامه تحصیل به پاریس رفت و در رشته حقوق درجه دکترا گرفت و در وزارت امور خارجه مشغول به کار شد و طولی نکشید که خودش رو به عنوان یک دیپلمات شایسته معرفی کرد و در سال ۱۳۴۱ سفیر ایران در لهستان و بعد دبیر کل سنتو
(SENTO) ، سازمان پیمان مرکزی شد.
بین سالهای ۱۳۵۰ تا ۵۶، او بدون شک یکی از تاثیر گذارترین وزرای امور خارجه ایران در دوران شکوفایی اقتصادی ایران و اوج اهمیت و پرستیژ بین المللی ایران بود و ۵ سال رو در کابینه هویدا و ۱ سال هم در کابینه جمشید آموزگار وزارت کرد.
او مسیول نو آوری ها و اصلاحات متعددی در وزارت خارجه بود که باعث شده بود در محافل داخل و خارج از کشور احترام خاصی نسبت به او وجود بیاد. آقای خلعتبری امضاکنندهٔ پیمان ۱۹۷۵ الجزایر بود که خط مرزی ایران و عراق را بر اروندرود مشخص کرد. مقامات وقت ایران، از قرارداد الجزایر به عنوان «پیروزی ملی» و «موفقیت بزرگ سیاست خارجی ایران» نام بردند. در ضمن قرارداد احداث نیروگاه اتمی بوشهر هم در زمان وزارت آقای خلعتبری امضا شد.
بعد از انقلاب دکتر خلعتبری به زندان افتاد و متاسفانه کسی نتونست به ایشون کمکی بکنه و دادگاه انقلاب او رو که در اون موقع ۶۶ سال داشت در فروردین سال ۱۳۵۸ محکوم به اعدام کرد و این حکم که توسط صادق خلخالی صادر شد در زندان قصر تهران به اجرا در آمد. اعدام او موجب اعتراض عده ای از ديپلماتهای خارجی و حتی بعضی از اعضای دولت مهدی بازرگان شد.
چیزی که جالبه کیفر خواست ایشونه. متهم بودن به فساد در زمین، قیام علیه حاکمیت ملی، و شریک جرم بودن در حکومت قبلی. ولی عباسعلی خلعتبری دو جرم دیگه هم داشت، اول امضای پیمان معروف ۱۹۷۵ الجزایر با عراق که بعدها دوباره به اجرا در آمد، و بعد هم امضای قرارداد احداث نیروگاه اتمی بوشهر با این استدلال که ایران با وجود ذخایر عظیم نفت و گاز نیازی به نیروگاه اتمی ندارد و امضای این قرارداد مصداق تضییع بیت‌المال است.