جای جای اینترنت را که بگردید، عکس‌هایی از دهه ۲۰ میلادی یعنی حدود صد سال پیش می‌بینید. (با کلیک روی عکس‌ها، جریانات پوششِ زنان ایرانی در همان سال‌ها را مقایسه کنید.) در عمده‌ی این عکس‌ها لباس زنانی توسط پلیس انداه‌گیری می‌شود، زنانی که هشدار می‌گیرند، جریمه می‌شوند و مورد توهین قرار می‌گیرند. اگر امروز در سواحل آزاد دنیا، زنان با «کم‌ترین لباس» بیشترین امنیت را دارند، هزینه‌ی چنین دستاوردی قبلا با اصرار و روشنگری زنان نسل‌های گذشته «پیش پرداخت» شده. جالب این جاست که هنوز هم ایده‌ی کنترل بر کل جامعه که در حکومت‌های کنترل‌گر پیش از هر چیز به وسیله‌ی «کنترل پوشش زنان» تحقق می‌یابد، تنها با اتکا بر چند اشتباه رایج و عمومی استوار است: «تصور مردم بر این که زنان هر چه پوشیده‌تر باشند امنیت بیشتری دارند، تصور این که پوشیدگی هر چه بیشتر زنان به نفع خود آن‌هاست و تصور این‌که جامعه‌ای با زنان پوشیده‌تر از فحشا به دور است.» مطابق چنین تصوراتی، زنان با هر پوششی در هر صورت گناهکار‌اند و نیاز به توجیه رفتار خود دارند تا دردسر ساز نشوند؛ به ویژه زمانی که خودشان مورد سوء استفاده، مخاطبِ متلک یا توهین قرار گرفته باشند. معادل‌های مختلف ایده‌ی «کرم از خود درخت است» در بیشتر جوامع خود به خود تغییر نکرد. اگر امروز «امنیت در هر شرایطی و با هر نوع پوشش» در بسیاری جوامع پذیرفته شده است، حاصل استمرار، ابتکار و حوصله‌ی زنان در رونمایی از حقیقت و کشف باورهای اشتباه بوده است. حتا زنان مذهبی و پوشیده که در کشورهای آزاد، به لطف فضای آزاد مرسوم در جامعه، با مراقبت کم‌تر، پوشیده‌تر دیده می‌شوند. بسیاری از زنان مسلمان نیز از آزادی دفاع می‌کنند، چرا که برای آنان در سایه‌ی انتخاب رنگارنگ دیگران، حاشیه‌ی امنی ایجاد می‌شود.
برگرفته از صفحه شهروندیار +
